عو مه ری فاروق

ئه م قصصه ده لیم شیرین وه ک  عه سه ل

قصصه ی فاروقه فاروقی عومه ر

شه ویک له شه وان فاروق بی خه و ده بی

ده گه ری که ناو مه دینه که نه کا مو شکلیک  بی

له دووری شارو نوریک ده بینی

عومه ر بی طاقت نه زدیکی ئه بی

ژنیک ده بینی له گل ل چه ند مندال

عومه ر ئه وه ی دی دلی هاته قال

دایکی مندالان قاوله مه ی داخه

بو گه رمی مندال به ردوئاوداخه

چاوی فاروقمان پرله ئاوده بی

به ده می گریان به ده ولای مال دی

له بیت والمالدا گه ندوم هه ل ده گری

صاحب به یت المال  به فاروق ده لی

خه لیفه ی ئوممه ت زه حمه ت بده من

فاروق به گریان چیت هه س له گه ل من 

ئه م تاوانه گه وره له روژی مه حشه ر

ژیرباری ده روه یت بو فاروق عومه ر               

وه قتیک   که فاروق ئه وانه ی شاد کرد دایکی مندالان به فاروق وای وت

ئه ی کاش وه جیای عومه ر دا توخلیفه بی

له ناو مه دینه داهه رتوگه و ره بی

                                خوشترین روژی دونیام

خوشترین روژم له ئه م دونیایه

                             ئه وساته مه بو له گه ل تو دایه

خه مین وخه مبارله گوشه یدا

                             فکری توم ئه کرد به ئه و خدایه

من ئه و که سه مه که توم هه ل بژارد

                             له ناو دلم داهه رجیی توی تیایه

له کوی بد بینم شانسه که م ره شه

                            بینینت بو من که سیکی جیایه

له لان ئه م عشقه سلاویک بو تو

تائاخر روژم که له ناو قه بردایه

                                  دل بیمار

کرد دلم را بیمار فقط گناهی            همین گناه بود دیگر کفایی

کفا بود برام آنچه که کردم               درسم داد وعبرت گر فتم

درسی گرفتم از بی فراموشی            یاد بردم دینم به بی هوشی

ترک نکردم همین یکی را               سیاه کردم دلم بااین بدی را

کرد نفس لوامم ندامتی                   سپید کردم محاسن از بی همتی

نیکی کن عزیز در این دنیای پیر       در افتی روزی در آن خاک زیر

در آنجا حساب است وجدی سوال      که چه کردی وچه دوزی وچه آماده حال   

به مددخداوند به نیکان روم             به سوی رحمت جنت رحمان روم

درونم با نیک آباد کنم                   پاداش در بهشت پیدا کنم

                                 صفای دل

ای انسان صاحب دل،بدان

                                        صفای دل بود در قرآن

دلی که قرآن زمزم آن شد          

                                        گریزد شیطان وسپاه آن شد

وقت عزیزت را ضایع عصیان مکن

                                        شب وروزت را همدم قرآن بکن

هر کس همدمش قرآن شود

                                        پس طوبَی به او سعیدان شود

همیشه دلان نوران شود

                                        جای قرآن ویاد رحمان شود

                                    صبرایوب

این سخن که بگفتم خود اول بود             سود دوم بود مخاطب سرود

سخنم صبر بود وایوب خدا                  آن مرد صابر وصاحب کفا

که داد خداوند او را مال وثروتش          اولاد سالم یزید نعمتش

که قرار داد کرد گار توانا                  ایوب را در اُسوه ی انسان ها

او را کرد فتنه ای هر چه داشت           گرفت از او هرچه بود وداشت

پیامبر ایوب صاحب صابران              شکر بگفت خدا را در همه ی زمان

هر چه گرفته شده داده شد                 ایوب چون روز اول پایبنده شد

هر کس کند صبر خدا را                  بخشیده کند هر چه رجا را